Ω, ναι, τελειώσαμε το δημοτικό. Τόσα χρόνια περιμέναμε με ανυπομονησία αυτή τη μέρα... Αλλά να τώρα που ήρθε. Βασικά, πέρασε. Το δημοτικό τελείωσε με κλάματα και όχι με χαρές. Με αποχαιρετισμούς, αγκαλιές, και ευχές για καλή πρόοδο στο γυμνάσιο που θα συνεχίζαμε. Όλοι χωρίσαμε, μα μέσα μας λέμε ότι θα βρισκόμαστε τα Σαββατοκύριακα κλπ. Όμως επίσης μέσα μας ξέρουμε, ότι κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο. Γυμνάσιο θα πάμε, όχι νηπιαγωγείο. Και αυτό σημαίνει πολλά πράγματα, όπως: πολλές υποχρεώσεις, εξετάσεις, μαθήματα, φροντιστήρια... Η 15η Ιουνίου δεν κύλησε ωραία. Με το που ξυπνήσαμε, εμείς οι (πρώην) μαθητές της έκτης, μία μόνο σκέψη τριγύριζε μες το μυαλό μας και δεν έλεγε να βγει: Τελευταία μέρα του Δημοτικού. Με βαριά καρδιά σηκωθήκαμε να πάμε στο σχολείο, να πάρουμε τα απολυτήρια, να χαιρετήσουμε τους συμμαθητές μας, που για κάποιους δεν θα ήταν ποτέ ξανά συμμαθητές. Υποτίθεται πως εμείς είμασταν σκληρή τάξη, αλλά εκεί ακόμα κι εμείς λυγίσαμε. Προς το παρόν, μιλάμε μέσω facebook κλπ. Δεν είναι ωραίο το συναίσθημα του να μιλάς με κάποιον που ξέρεις ότι μπορεί να μην ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου. Έχουμε φτιάξει ομαδούλες στο facebook, στις οποίες δημοσιεύουμε μικρά ποιηματάκια και αποσπάσματα βιβλίων που ταιριάζουν στην περίπτωσή μας. Κάποια απ'αυτά είναι:
Όταν ήμασταν στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, περνούσαμε όλο τον καιρό παρέα. Με το που χτύπαγε το κουδούνι, εμείς τρέχαμε να φάμε γρήγορα το φαγητό μας, και μετά είχαμε δική μας μια ολόκληρη ώρα. Και πηγαίναμε να κρυφτούμε σε κάποιο από τα αγαπημένα μας μέρη... Όταν είχε καλό καιρό και ήλιο, ξαπλώναμε δίπλα στο σκάμμα με την άμμο, ή καθόμασταν σε ένα τοιχάκι, με τα πόδια μας να κρέμονται. Τον χειμώνα, χωνόμασταν στη βιβλιοθήκη. Στην πραγματικότητα, δεν μας ένοιαζε πού θα είμαστε, αρκεί να ήμασταν μαζί. Ήταν μέρες που δεν μιλούσαμε πολύ. Απλώς καθόμασταν και διαβάζαμε τα βιβλία μας γελώντας και σχολιάζοντας πότε πότε. Έλα όμως που αυτά πέρασαν. Άλλαξαν, και δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια. Αυτό το ξέραμε κι οι δυο μας, αλλά δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε. Γιατι... Γιατί οι υποχρεώσεις μας ήταν περισσότερες τώρα. Αλλάξαμε σχολεία. Δεν βρισκόμασταν πια. Και ύστερα, ο ένας έχασε το ενδιαφέρον του για τον άλλον, και σιγά σιγά χωριζόμασταν. Όλο και πιο πολύ. Δεν το πιστεύαμε. Πώς ήταν δυνατό να συμβαίνει αυτό. Εμείς, κολλητοί από μικρά παιδιά. Αλλά τι να κάνουμε. Η φιλία μας καταστράφηκε απ'τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς τη θέλησή μας. Και έτσι μάθαμε, τι αλλαγές μπορούν να συμβούν στη ζωή. Πάντως, ό,τι κι αν συνέβαινε, αυτή η φιλία μας, θα ήταν πάντα μέσα στην καρδιά μου. Το ήξερα αυτό.
και....
Θυμήσου : ήθελες να πετάξεις, από μικρό όταν ήσουν ένιωθες στο στήθος τα φτερά να σε ανασηκώνουν, το βάρος σου έφταιγε που δεν σηκώθηκες, μεγάλωσες, οι φίλες σε έβλεπαν με τα μάτια του παιδιού, οι γονείς σε έβλεπαν ακόμα παιδίκι εσύ έψαχνες για καθρέφτη. Δεν ξέχασες ποτέ… Θυμήσου,ήθελες να πετάξεις, κι εκείνος…ήθελε να πετάξει. Δεν το ομολογήσατε γιατί αρκούσε ο κόπος να βρεθείτε. Άξιζε… Του άπλωσες το χέρι σου άπλωσε το χέρι, σαν τα φτερά που ένοιωθες στο στήθος να σε ανασηκώνουν. Σηκώθηκες... Πέταξες... Διέσχισες τον ουρανό… Άγγιξες τα αστέρια και σαν αστέρι έπεσες, γκρεμίστηκες στη γη. Τώρα πατάς στην πέτρα….Θυμήσου, άξιζε, μπορείς να τον αγγίζεις… Τον ακούς να πονάει, Τον βλέπεις να αφήνεται, κοιμάται…. Μεγαλώνει, τρώει, σωπαίνει, φωνάζει, γελάει, χαίρεται, δεν μισεί, δεν μετανιώνει, πονάει, αγαπάει, ξέρει να αγαπάει….. Σ΄αγαπάει, πονάει… Χαίρεται…. Μείνε εκεί για μια στιγμή και θυμήσου…. Είσαι η ίδια που ήθελε να πετάξει…..η ίδια που οι άλλοι βλέπουν παιδί.Κι ο καθρέφτης σου τους επιβεβαιώνει….. Εκείνος είναι ο καθρέφτης, δεν σου άρεσε αυτό που είδες γιατί... δεν περίμενες να δεις μέσα σου. Κι όμως αυτή είσαι. Αυτή που μαθαίνει να πατάει στην πέτρα. Αυτή που πέταξε λίγο πριν κι έπεσε…Και χτύπησε… Πόνεσε, μάτωσε, έκλαψε…. Και τελικά έμαθε να αγαπάει… Αγάπησε…. Αγάπησε εκείνον που σου χάρισε αυτό που είσαι…. Το φως , το γέλιο, το γεμισμένο κενό…., την παραίτηση από την ραθυμία και το βόλεμα…, την αλλαγή προς ένα κόσμο καλύτερο με τη δική σου συμμετοχή. Σε ενεργοποίησε. Γέμισε την ψόφια μπαταρία που συντηρούσες με τα όνειρα… Σε απάλλαξε από τη σκουριά…. Και σε έβγαλε στον κόσμο…. Έγινε πατέρας, έγινε αδελφός , υπέφερε… Έγινε φίλος , πόνεσε. Έγινε σύντροφος, μισό σου έγινε. Κι αγάπησε…. Αγάπησε. Ή σιώπησε. Και πέθανε. Ή ζήσε. Ό,τι πέρασε πάει…Το μυαλό μπορεί να το ξεχωρίσει. Ό,τι ξεθώριασε θα σβήσει. Ό,τι πόνεσε θα κλείσει. Κι ό,τι άξιζε ... θα ζήσει… Σ΄ακούω να γελάς… στο διπλανό δωμάτιο. Κοιμάσαι δίπλα μου, κι ακούω την ηχώ μας... Το αποτύπωμά μας στη Ζωή ...
By E.
.
